Posts in category: گیاهان

گیاهی با برگ‌های کوچک و ساقه‌هایی پر از برگ است که ظرافتش آن را خاص می‌کند. برای نگهداری در آپارتمان و البته استفاده از دیوار سبز گیاه مناسبی است.

شرایط نگهداری:

نور: به نور متوسط و غیر مستقیم احتیاج دارد. نور ملایم صبح صدمه ای به آن وارد نمی‌کند و در سبزی و شادابی گیاه موثر است اما از تابش مستقیم و شدید نور خورشید دور نگه دارید که باعث قهوه ای شدن و سوختن برگ ها می‌شود.

آبیاری: به خشکی تا حدودی مقاوم است و به آبیاری متوسط احتیاج دارد، بهترین زمان آبیاری بعد از خشک شدن سطح خاک است. رطوبت‌دوست است، در محیط‌های مرطوب رشد بهتری دارد.

دما: دمای اتاق برای آن مناسب است و در صورت گرم تر شدن هوا به آبیاری دقت کنید تا خشکی نکشد. نسبت به سرما حساس است و اگر در دمای کمتر از چهار درجه قرار بگیرد برگ‌ها قهوه ای می شوند و می ریزند.

خاک: به خاکی سبک با زهکش بالا احتیاج دارد تا آب در اطراف ریشه باقی نماند و باعث از بین رفتن گیاه نشود. از ترکیبات سبک کننده خاک مثل خاک برگ و پرلیت در بستر آن به کار ببرید.

تکثیر: از طریق قلمه ساقه تکثیر می‌شود، قلمه‌ای به طول ده سانت تهیه کنید و در هورمون ریشه‌زایی فرو ببرید بعد در خاک سبک قرار بدهید و روی آن را با پلاستیک بپوشانید.

گیاه کم توقع که به زندگی بیابانی عادت دارد، بنابراین‌‌‌‌‌ می‌‌توانید با خیال راحت آن را در خانه بگذارید و به سفر بروید. این گیاه که به نخل دم اسبی و لیندا مشهور است، بو‌‌می‌جنوب غرب آمریکا و مکزیک است. برگ‌های آن باریک و کشیده و ضخیم و مقاوم‌‌، مجنون و آویزان و فنری است. این برگ‌ها سطح مقطع ک‌‌می‌دارند تا مانع از هدر رفتن آب گیاه شوند. حالت زیبای آن ناشی از سرازیر شدن برگ‌ها به طرف پایین به‌خصوص در سنین بالاست. انتهای ساقه ضخیم ‌‌‌‌‌ می‌‌شود و شکل عجیبی به خود‌‌‌ می‌گیرد و نام انگلیسی آن به معنی پای فیل به همین علت است. پایه بسیار بزرگ و ورم کرده گیاه، آب را در خود ذخیره‌‌‌‌‌ می‌‌نماید.

ارتفاع لیندا ممکن است به دو متر هم برسد. با بالا رفتن سن گیاه از ساقه آن جوانه‌هایی‌‌‌‌‌ می‌‌روید که به خاطر حفظ شکل و فرم آن باید فوراً حذف گردند. نگهداری از آن برای باغبان‌های آماتور نیز ساده است. رنگ برگ‌ها سبز تا سبز مایل به تیره و حالت زیبای لیندا ناشی از خمش برگ‌ها به طرف پایین به‌خصوص در سنین بالاست. رنگ گل‌های آن سفید مایل به کرم است و به ندرت و فقط بر روی گیاهان مسن به‌خصوص در تابستان ظاهر‌‌‌‌‌ می‌شود.

نگهداری از گیاه لیندا

تکثیر: کاشت بذر در خاک پیت در هوای گرم، ریشه‌دار نمودن جوانه‌های ظاهر شده روی ساقه

نور: در جایی از آپارتمان به خوبی رشد‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کند که نور مستقیم خورشید به جز ماه‌های تیر و مرداد روزانه چهار ساعت یا بیشتر در آنجا بتابد. در شرایطی که پرورش آن با نور مصنوعی فراهم شود نباید از حداقل هشتصد شمع و مدت تابش آن از 12 ساعت در روز کمتر باشد.

رطوبت‌‌: در تمام طول سال هفته‌ای یک‌بار غبارپاشی کافی است، در مواقعی که درجه حرارت زیر 10 درجه است غبارپاشی نکنید.

درجه حرارت: درجه حرارت ایده‌آل بین 18 تا 25 درجه سانتی‌گراد است. البته درجه حرارت‌های متغیر بین 5 تا 30 درجه را نیز به خوبی تحمل‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کند.

فصل تعویض گلدان: در صورت نیاز باید قبل از آغاز فعالیت مجدد گیاه در اوایل بهار در محیطی سربسته و بدون کوران انجام گیرد.

دما‌‌: حرارت بالا را دوست دارد اما با حرارت متوسط نیز سازگار است. در دامنه دمایی 12 تا 21 درجه رشد کرده و به سرما حساس است. دمای لازم برای زمستان حداقل در حدود 10 درجه سانتی‌گراد است‌‌.

آبیاری‌‌: به دلیل خصوصیات گیاه لیندا برای زیست در شرایط طبیعی خودش‌‌، گیاه لیندا قادر است تا یک سال آب را در ساقه خود ذخیره کند. بهتر است رطوبت خاک پایین باشد و خاک در بین دو آبیاری کاملا خشک شود‌‌. در طول فصل رشد بهتر است گیاه هر سه هفته یک‌بار آبیاری شود و در طول زمستان به نظر‌‌‌‌‌ می‌رسد که بار آبیاری برای گیاه کافی است یعنی به اندازه‌ای که مانع از پژمردگی برگ‌های گیاه شود‌‌. آبیاری بیش از حد به گیاه لیندا متداول‌ترین علت آسیب و نابودی گیاه است‌‌.

اگر روی برگ‌های لیندا آب ریخته شد سریع برگ‌ها را خشک کنید و اگر برگ‌ها را خشک نکردید و بیشترشان پژمرده شد، سعی کنید برگ‌های پژمرده را از بدنه‌اش جدا کنید و تا بیرون آمدن جوانه‌های جدید صبر کنید تا گیاهتان به وضع عادی برگردد در غیر این صورت گیاه را از دست داده‌اید.

لکه‌های قرمز را جدی بگیرید. شاید مهم ترین آفتی که لیندا را تهدید‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کند، کنه قرمز باشد. اگر روی برگ‌های لیندا لکه‌های قرمز دیدید، با دستمالی این لکه‌ها را از روی ساقه‌ها بردارید. اگر سریع متوجه شوید کنه‌های قرمز دیگر نمی‌توانند پیشروی کنند.

یادتان باشد که این گل حمام کردن را دوست ندارد. پس هرگز روی برگ‌هایش آبپاشی نکنید! اما برای برداشتن لکه‌ها، اگر تعدادشان زیاد بود، یک لیتر آب را همراه با دو سه قطره مایع ظرفشویی، در یک بطری آبفشان ریخته و روی قسمت‌های قرمز آب‌پاشی کنید و خیلی سریع خشکش کنید در حین خشک کردن کنه‌ها از بدنه گل جدا‌‌‌‌‌ ‌‌می‌شوند. نگران نباشید این کنه‌ها برای سلامتی انسان خطری ندارند. بیماری‌ ‌که لیندا را تهدید‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کند، پوسیدگی ریشه است که خود ما مسبب اصلی آن هستیم. ریشه‌های لیندا به غیر از آب به هوا هم احتیاج دارند. اگر‌‌‌‌‌ ‌‌می‌خواهید ریشه‌اش پوسیده شود و بمیرد، هر روز به آن آب بدهید در غیر این صورت هر بار صبر کنید تا سطح خاکش کاملا خشک شود.

متخصصان برای این گیاه خاک لیمونی تجویز‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کنند اما این سوال پیش‌‌‌‌‌ ‌‌می‌آید که لیمونی دقیقا یعنی چه جور خاکی؟ خاک لوم یا لیمونی مخلوطی از خاک رس، شن و مواد آلی است و به طور کلی خاکی که پس از طغیان رودخانه‌ها در کنار آنها بجا‌‌‌‌‌ ‌‌می‌ماند خاک لیمونی گفته‌‌‌‌‌ ‌‌می‌شود. این خاک همان خاکی است که لیندا در بیابان‌های مکزیک با آن اخت شده و بسیار سبک است. البته باغبان‌ها به روش‌های مختلف برای لیندا ترکیب خاکی درست‌‌‌‌‌ ‌‌می‌کنند. اگر در مخلوط خاک لیمونی لیندا، پیت ماس و هوموس دیدید، تعجب نکنید. این مخلوط برای رشد گیاه ارزش تغذیه‌ای بالایی دارد.

عوارض و درمان:  

برگ‌های جدید ظاهر نمی‌شوند و گیاه پژمرده و خسته است: یا نور کافی نیست که در این صورت گلدان را به محل روشن‌تری منتقل کنید و یا اینکه تغذیه مصنوعی به تاخیر افتاده است،گیاه را طبق دستور تغذیه کنید.

برگ‌های سطوح خارجی زرد شده و یکی پس از دیگری‌‌‌‌‌ ‌‌می‌افتند: ابیاری بیش از اندازه انجام شده است، اجازه دهید سطح خاک گلدان در فاصله بین دو ابیاری خشک شود، زهکش را بازدید کنید، زیر گلدانی فاقد اب باشد.

ساقه منقبض و چروک است: گیاه تشنه است ،گلدان را درون تشت پر از اب قرار دهید، ابیاری را تنظیم کنید.

برگ‌ها خشک شده و‌‌‌‌‌ می‌ریزند: هوا خیلی گرم است، گیاه را به محل خنک‌تری منتقل کنید، غبارپاشی را فراموش نکنید.

لکه‌های سوخته روی برگ‌ها مشاهده‌‌‌‌‌ می‌شود: عامل ان غبارپاشی در افتاب است، در سایه غبارپاشی کنید.

لکه‌های قهوه‌ای در سطح زیرین برگ‌ها مشاهده‌‌‌‌‌ می‌شود: عامل ان افت است، هر ماه یک‌بار با سم حشره‌کش نفوذی طبق دستور سمپاشی کنید تا علائم از بین بروند، لکه‌ها را‌‌‌‌‌ می‌توانید با پنبه اغشته به محلول سم نیز مسموم کنید.

زخم‌های سفید رنگ پنبه‌ای در هر دو طرف برگ مشاهده‌‌‌‌‌ می‌شود: حمله افت باعث ان است، با سم حشره‌کش نفوذی هر 2 هفته یکبار سمپاشی و یا اینکه با پنبه خیس اغشته به محلول سم لکه‌ها را مسموم کنید.

برگ‌ها سقوط‌‌‌‌‌ می‌کنند: هوا خیلی سرد است،گیاه را به محل گرمتری منتقل کنی.

برگ‌های مجنون و اویزان دم اسبی لیندا در صورتی زیبا تر است که گلدان در بلندی و یا روی چهارپایه‌ای قرار گیرد، قاعده ضخیم و گوشتی ساقه زمانی کاملا نمایان است که گیاه به صورت سطحی در گلدان کاشت شود.

می‌گویند داشتن گیاه بامبو در خانه یا محل کار، شانس می‌آورد. صرف نظر از اینکه این گفته درست یا غلط باشد، بامبو گیاه جالبی است که نگه داشتنش در خانه لطف خود را دارد.
گیاهی که امروز به بامبو یا بامبوخوش‌شانس معروف است، از خانواده نی‌ها یا خیزران‌ها نیست و از تیره Dracaena است با نام علمی‌Dracaena sanderiana و به اسامی‌تجاری دیگری مانند دراسینای روبانی، بلژیکی همیشه سبز، یا گیاه روبانی و بالاخره بامبو خوش‌شانس شناخته می‌شود.
محل پیدایش این گیاه مناطق استوایی غرب آفریقا و نواحی کوچکی از آسیای جنوب شرقی است. در بوته‌های به هم فشرده رشد می‌کند و می‌تواند ارتفاعی بالاتر از ۱.۵ متر داشته‌باشد. معمولا برگ‌ها به درازای ۲۰ تا ۲۵ سانتی‌متر و عرض تا ۴ یا ۵ سانتی‌متری به رنگ سبز تیره یا ابلق به صورت سبز و سفید یا سبز و زرد دیده‌ می‌شوند.
در ایران می‌توان لیالستان لاهیجان، علی‌آباد (در فاصله سخت‌سر و تنکابن‌)، قاسم‌آباد رودسر و تقریبا بیشتر نقاط شمال کشور را از مساعدترین‌‌ مناطق رویش‌ بامبو به‌ محسوب نمود.
بامبو از چهار قسمت سطح‌ داخلی (دارای پوشش‌ نرم)، دیافراگم‌ (متصل‌کننده بخش‌های ‌ساقه‌ به‌یکدیگر) میانه‌ و پوشش‌ رویه‌ که‌ بسیار سخت و دیرشکن است‌ تشکیل شده و‌ دیافراگم‌کاملا فشرده‌ بوده‌ و آب در آن نفوذ نمی‌کند. البته بامبوهایی که درگل‌فروشی‌های تهران و شهرستان‌های بزرگ کشوربرای مصارف زینتی به فروش می‌رسند از انواع داخلی آن نیستند بلکه نوع خاصی از بامبو هستند که به «لاکی بامبو» شهرت دارند. نام علمی‌این نوع بامبو «دراسینا» است.

نگهداری بامبو در آب:

در روش نگهداری بامبو در آب نباید تمام ساقه را در آب قرارداد، بلکه باید فقط 3 تا 5 بند پایین آن در آب باشد. اگر تمام ساقه داخل آب قرار گیرد، ریشه تمام سطح ساقه را می‌پوشاند و این از زیبایی گیاه می‌کاهد.

برای نگهداری بامبو در آب معمولی ابتدا می‌باید حدود دو ساعت آب را کنار بگذارید تا کلر آن کاملاّ از بین برود، زیرا کلر آب باعث زرد شدن گیاهان سبز می‌شود. پس از گذشت مدت زمان یاد شده بامبو را در آن قرار دهید. هر 15 الی 20 روز یک بار باید آب گیاه بامبو را عوض کرد.
بامبو، املاح موجود در آب را جذب و به این ترتیب رشد می‌کند.

با تعویض آب، املاح مورد نیاز در اختیار گیاه قرار می‌گیرد و در نتیجه، رشد سریع تر را شاهد خواهید بود.

هرگز نباید از آب معدنی برای نگهداری بامبو استفاده کرد، زیرا آب معدنی دارای فلوئر است و وجود این ماده باعث زرد شدن گیاهان سبز می‌شود.

نگهداری در خاک ژله ای:

به منظور نگهداری گیاه بامبو در خاک ژله‌ای ابتدا باید بامبو را در آب قرار داد تا ریشه کند.
حدودا دو ماه ونیم پس از آنکه بامبو به ریشه نشست می‌توان آن را داخل خاک‌های ژله ای قرار داد.
در زمان‌هایی که قصد تعویض یا شارژ خاک ژله ای را داشتید، بامبو را داخل آب نگهداری کنید.
لازم به ذکر است در این روش نگهداری، املاح مورد نیاز بامبو از طریق خاک ژله ای تامین می‌شود.

کاشت بامبو در خاک:

گیاه بامبو فقط در خاک‌های مخصوص می‌تواند به زندگی ادامه دهد. از خصوصیات این نوع خاک‌ها، قابلیت نگهداری آب به مدت طولانی را می‌توان نام برد.

رشد بامبو در این خاک‌ها افزایش می‌یابد. بامبو، گیاهی است که در رطوبت 70 درصد در جنوب شرقی آسیا رشد می‌کند، اما با دمای معمولی داخل اتاق نیز سازگاری دارد، البته اگر قصد رسیدگی بیشتر و بهتر به این گیاه را دارید می‌توانید در زمان‌های مختلف، برگ‌های گیاه را با آب پاش مرطوب کنید.

بامبو، گیاهی است که هم از طریق ریشه و هم از طریق برگ تغذیه می‌کند. با پاشیدن آب روی آن در واقع شما به دو روش، مواد غذایی را به گیاه تزریق کرده اید؛ البته اگر می‌خواهید گیاه شما رشد بهتری داشته باشد، می‌توانید از قطره‌های تقویتی یا اسپری تغذیه استفاده کنید.

نورگیری:

گیاه بامبو نیاز به نور مستقیم خورشید ندارد. این گیاه کاملا آپارتمانی است و نوری در فاصله حدود 3 متر از پنجره‌ای که جلوی آن پرده کشیده شده، بهترین نور برای آن است.
بامبو با شرایط آب و هوایی ثابت، سازگار است. از این رو از نگهداری بامبو مقابل باد کولر، نزدیک بخاری یا شومینه و یا جلو دری که بعضی اوقات نسیمی‌ از لای آن می‌وزد، خودداری کنید و همچنین از جا به جا کردن آن بپرهیزید، چرا که این گیاه بعد از مدتی به مکانی که در آن قرار دارد عادت می‌کند و جابه‌جایی ممکن است ضربه جبران‌ناپذیری به گیاه وارد کند و باعث زرد شدن برگ‌های آن شود.

از بامبو به عنوان گیاهی اجتماعی یاد می‌شود. زمانی که تعداد زیادی از این گیاه در کنار یکدیگر قرار گیرد، سرعت رشد آن افزایش می‌یابد.

نکته قابل توجه اینکه رنگ‌ها بر روند رشد بامبو تاثیر بسیاری دارند که در اینجا به تأثیر دو رنگ قرمز و مشکی اشاره می‌کنیم:

رنگ قرمز:

اصولا گیاه بامبو به رنگ‌های شاد به خصوص قرمز واکنش مثبتی نشان می‌دهد.
تجربه نشان داده که اگر مکان نگهداری این گیاه با رنگ‌های شاد مثل نارنجی و قرمز تزئین شده باشد، برگ‌های این گیاه با سرعت بیشتری رشد می‌کنند و امکان زدن جوانه‌های بیشتری را فراهم می‌سازند. همچنین وجود رنگ‌های گرم در مکان نگهداری گل بابو، طول عمر گیاه را افزایش می‌دهد.‌.

رنگ مشکی:

ازآنجا که بامبو به نور غیر مستقیم خورشید نیاز دارد، رنگ مشکی تاثیر منفی بر روند رشد آن می‌گذارد و در صورتی که مدت زمان زیادی گیاه در معرض رنگ مشکی قرار گیرد، پژمرده می‌شود و به تدریج از بین می‌رود.

مردم تایلند در مورد تعداد بامبو‌هایی که نگه می‌دارند، اعتقاد خاصی دارند. آنها معتقدند که نگهداری تعداد دو شاخه، نشانه عشق و ازدواج است. سه شاخه نشانه خوشبختی، پنج شاخه نشانه سلامتی، هفت شاخه نشانه پولدار شدن و ثروت و نه شاخه نشانه خوش یمنی در تمام امور زندگی است.

تکثیر گیاه بامبو:

به روش قلمه زدن انجام می‌شود که در زیر توضیح داده شده است.

تکثیر به روش قلمه زدن:

از قسمت پایین ساقه، بالای ریشه، 3 بند را در نظر بگیرید، از وسط بند 4 به بعد می‌توانید آن را قلمه بزنید‌. شما می‌توانید تعداد بند‌های بیشتری را انتخاب کنید، اما اگر کمتر از سه بند داشته باشد، ممکن است گیاه از بین برود‌. قسمت پایین ساقه را به صورت اریب، برش زده و قسمت بالای آن را به وسیله چسب مخصوص و یا شمع بپوشانید.
برش پایین ساقه:

در این قسمت دقت کنید برش به وسیله یک تیغ یا قیچی تیز مخصوص گل انجام شود، در غیر این صورت ممکن است آوند‌های پایین ساقه دچار آسیب دیدگی گردد و در نتیجه گیاه از بین برود.

شمع زدن:

در هنگام شمع زدن باید دقت شود تمامی‌قسمت‌های بالای ساقه پوشیده شود و روی آن شمع ریخته نشود‌. معمولا ساقه پس از یک ماه، ریشه و پس از دو ماه جوانه خواهد زد.

زمان قلمه زدن:

بامبو جزو گیاهانی است که در هر زمانی و فصلی می‌توان آن را قلمه زد. ساقه‌های گیاه بامبو که امروزه از طرفداران زیادی برخوردار است و افراد زیادی تمایل به نگهداری آن‌ها در خانه‌های خود دارند، زمانی که بیش از حد بلند می‌شود نیاز به کوتاه و مرتب شدن دارند.

گیاه بامبو یک گیاه زیبا و مقاوم است که هم در آب و هم در خاک رشد می‌کند. شما می‌توانید بدون نگرانی و به آسانی ساقه‌های این گیاه را مرتب و هرس کنید. هرس کردن به موقع و صحیح به رشد و شاداب ماندن این گیاه کمک زیادی می‌کند.

قیچی و وسیله‌ای که قصد دارید گیاه را با آن هرس کنید باید کاملا تمیز و تیز باشد تا هم بیماری به گیاه منتقل نشود و هم در محل برش اثری از دندانه دندانه شدن بر ساقه برجا نماند تا بتوانید یک هرس سالم و تمیز را انجام دهید.

میزان ساقه‌های بامبو در دسته بامبویی که در خانه دارید رشد نخواهد کرد بلکه ارتفاع بامبوها در اثر رویش و جوانه زدن برگ‌های بامبو و پیچ‌ها افزایش می‌یابد. ممکن است تا مدتی تمایل نداشته باشید که ساقه‌ها را کوتاه کنید تا ارتفاع بامبوهای شما افزایش یابد اما پس از مدتی که ارتفاع بامبوها بیش از حد زیاد شود این کار لازم است.

زمانی که مقداری از ساقه‌ بامبو را برش بزنید و هرس می‌کنید برگ‌ها و در نتیجه ارتفاع بامبو باز می‌تواند به رشد خود ادامه دهد. البته بدون اینکه ساقه رشد کند. آن قسمت از ساقه که از بامبو جدا کرده‌اید را می‌توانید در خاک یا آب قرار دهید زیرا هر کدام یک قلمه جدید بامبو هستند پس از مدتی ساقه‌های قطع شده یا همان قلمه‌ها می‌توانند رشد ‌کنند و جوانه بزنند و به این ترتیب می‌توانید یک دسته بامبو جدید داشته باشید.

هرس کردن را با بریدن مقدار کمی‌از ساقه بامبو شروع کنید و بعد از برش اول اگر باز هم لازم بود می‌توانید یک قطعه کوچک دیگر از بامبو را از ساقه جدا نمائید. برگ‌ها و جوانه‌های بامبو تا زمانی رشد می‌کنند که ارتفاع، وزن و ضخامت ساقه بامبو به حد نرمال باشد، به همین دلیل است که گیاه بامبو وقتی بیش از حد بلند و سنگین شود نیاز به هرس شدن پیدا می‌کند. همانطور که اشاره شد، شما می‌توانید قلمه بامبو را هم در خاک و هم در آب قرار دهید.

اگر قصد شما صرفا تاثیر گیاه است بهتر است قلمه را از 2 تا 5 سانتی متر از زیر گره ساقه جدا کنید. گره اولین جایی است که جوانه بامبو از آنجا بوجود آمده است. این منطقه وقتی از ساقه جدا شود به زودی ریشه می‌دهد و گیاه جدیدی بوجود می‌آید. به همین دلیل مهم است که آن را طوری کوتاه کنید تا جوانه گره کاملا دست نخورده باقی بماند. بعضی از مردم اصرار دارند که باید قلمه را زاویه دار برش زد تا ریشه دهد. این درست نیست. شما می‌توانید برش را به صورت صاف و بدون زاویه نیز انجام دهید.

با باقی گذاشتن یک یا دو پیچ بر ساقه بامبو می‌توانید گیاه را به رشد و شکوفایی جدید و سریع تر تشویق کنید. مرتب کردن گیاه هم چنین سبب می‌شود که جوانه‌ها و پیچ‌ها بسیار منسجم تر و پرتر از زمان قبل از هرس و مرتب کردن رشد کند. اگر نمی‌خواهید که گیاه هرس شده شما به رشد خود ادامه دهد و رشدش متوقف شود باید در محل برش مقداری پارافین بمالید و آن قسمت را مسدود کنید. گیاه بامبو با اینکه گیاه بسیار مقاومی‌است باز هم احتمال بیمار شدنش وجود دارد. یکی از موارد تشخیص بیمار بودن گیاه بامبو ای است که آبی که گیاه در آن قرار داده شده زود به زور زرد و کدر می‌شود. در چنین مواقعی باید راهکار درمانی را از یک کارشناس جویا شوید.

خاص، متفاوت و زیبا. این بهترین توصیفی است که می توان برای گیاه اکسالیس بیان کرد. لطافت آن باعث شده است به نام گیاه عشق هم معروف شود. اگر قصد دارید منزلتان را به این گیاه چشم‌نواز مهمان کنید، در این متن با ما همراه باشید.

اکسالیس دارای برگ‌های بنفش یا سبز ساده و گاهی با مرکز ارغوانی می‌باشد. برخی از اقلام آن نیز دارای گل‌های پرگلبرگ زرد رنگ هستند. این گیاه دارای رشد سریع است، ولی در شرایط کمبود فضا، رشد آن کند می‌شود.

با وجود شباهت اسمی این گیاه با گیاه شبدر، اکسالیس از خانواده شبدر نیست و گیاهی کاملا متفاوت است.

این گیاه در برگ ها و ساقه‌های خود حاوی اسید اگزالیک می‌باشد که یک مکانیسم دفاعی برای گیاه محسوب می‌شود، این اسید باعث ترش مزه شدن برگ‌ها و شاخه‌ها شده تا علف‌خواران از آن تغذیه نکنند.

آبیاری:

در فاصله بین دو آبیاری باید سطح خاک خشک شود. آبیاری زیاد و ماندن آب در خاک باعث پوسیدگی ریشه و از بین رفتن گیاه می‌شود. دیر آب دادن نیز باعث سوختگی و خشکی نوک و حاشیه برگ‌ها و پژمردگی گیاه می‌شود. با کم شدن دما، نیاز به آبیاری کمتری دارد. همچنین این گیاه به غبارپاشی برای ایجاد رطوبت نیاز ندارد.

خاک این گیاه باید خوب زهکشی و مرطوب باشد بهترین خاک مخلوطی از خاک باغچه برگ و ماسه و کود دامی می‌باشد.

نور:

شرایط سایه، نیم‌سایه برای رشد این گیاه مناسب است در صورتی که نور کافی باشد. نور مصنوعی هم می‌تواند این گیاه را سال‌ها زنده و سرحال نگه دارد، اما اگر این گیاه در معرض نور مستقیم آفتاب قرار داشته باشد از بین خواهد رفت.

دما :

دمای مناسب بین 16 تا 25 درجه است، اما تا حدود 36 درجه را هم تحمل می کند.

این گیاه مناطق خنک را می‌پسندد و در برابر خنکی مقاوم است ولی در معرض گرمای شدید از بین خواهد رفت. سرمای زمستان به پیاز گیاه آسیب نمی‌زند اما ساقه‌ها را از بین می‌برد که با آمدن بهار دوباره سبز می‌شوند، البته اگر گیاه در منزل نگهداری شود همیشه سبز خواهد ماند.

تکثیر:

از طریق پیاز تکثیر می‌شود و در هر زمانی از سال در مکانی که سایه و خنک باشد، در خاکی مرطوب می‌توانید به کاشت اقدام کنید.

لازم به ذکر است که این گیاه خیلی مقاوم است و هیچ آفتی آن را تهدید نمی‌کند.

در کل گیاهی کم توقع و بی‌دردسر است و می‌توان آن را به راحتی در منزل نگهداری کرد.

طریقه کاشت پیاز اکسالیس

ابتدا دو سوم گلدان را از خاک پر ‌کنید، سپس یک یا دو یا سه یا چهار عدد پیاز را روی خاک گلدان قرار بدهید، طوری که نوک پیازها به سمت بالا باشد (البته اگر هم برعکس بکارید هیچ مشکلی ندارد فقط دیرتر جوانه می‌زند) هر چه تعداد پیازها در یک گلدان زیاد باشد، پرپشت‌تر خواهد شد. بعد از آن، روی پیازها حدود 2 الی سه سانت خاک بریزید و خوب آبیاری کنید. گلدان را در مکانی با دمای بین 18 تا 25 درجه قرار دهید. حدود 5 الی 10 روز طول می کشد که جوانه ها از خاک بیرون بزنند.

لازم به ذکر است که بعداز جوانه زدن گیاه را زیاد آبیاری نکنید بگذارید سطح خاک خشک شود بعد آب بدهید و حتما دور از تابش مستقیم آفتاب قرار دهید.

گیاه آلوئه‌ورا نیاز به معرفی ندارد. این گیاه با خواص فوق‌العاده‌اش برای پوست، برای همه آشناست. آلوئه‌ورا گیاه مناسب و زیبایی برای نگهداری در منزل هم هست. می‌توانید با داشتن یک گلدان آلوئه‌ورا هم به خانه‌تان سبزی ببخشید و هم از برگ‌های آن برای زیبایی پوست خود بهره ببرید.

طریقه نگهداری و پرورش گیاه آلوئه ورا

آلوئه‌ورا گیاهی شبیه کاکتوس می‌باشد که با نام‌های صبر زرد و در هندوستان به نام «آیورودا» شناخته می‌شود و شرایط نگهداری و پرورش آن بسیار آسان است. این گیاه به پای ثابت سالن پذیرایی، تراس یا گلخانه‌های خانگی تبدیل شده است و خواص درمانی زیادی دارد و به صورت خوراکی و موضعی مصرف می‌شود.

دمای مناسب نگهداری آلوئه‌ورا

آلوئه‌ورا گیاهی است که بیشتر در مناطق گرمسیری و خشک پرورش می‌یابد. این گیاه به دمایی بین 17 تا 24 درجه سانتی‌گراد نیاز دارد و در گرما و سرمای شدید آسیب می‌بیند. اگر دوست دارید در خانه آلوئه‌ورا نگهداری کنید بهتر است به دمای نگهداری آن توجه نمایید. اگر منطقه زندگی شما روزهای گرم و شب‌های سردی دارد از پرورش این گیاه صرفه نظر کنید. بهتر است در برخی از ساعات روز این گیاه را بیرون از خانه ببرید تا نور خورشید را مستقیما دریافت کند.

آبیاری گیاه آلوئه ورا

گیاه آلوئه‌ورا را 12 یا 14 روز یک بار زمانی که خاک این گیاه کاملا خشک شد آبیاری کنید زیرا آبیاری زیاد گیاه سبب خراب شدن آن می‌شود. مقدار آب‌دهی به این گیاه باید طوری باشد که آب از زهکش گلدان خارج نشود و اگر آب در زیر گلدانی جمع شد سریع آن را تخلیه کنید زیرا آب اضافه سبب فاسد شدن ریشه می‌شود. این گیاه در زمستان به آب کمتری احتیاج دارد و به خواب می‌رود و بهتر است مقدار آبیاری آن در زمستان ماهی یک دفعه باشد.

کوددهی به آلوئه ورا

از کود رقیق (آبکی) و یا از نوع نیمه قوی(10-40-10) برای پرورش آلوئه ورا استفاده کنید. چنانچه خاک حاصلخیز نیست، باید کود نیمه قوی را در هر ماه یک‌بار از ابتدای فصل بهار تا آخر تابستان به گیاه داد. کودهای ارگانیک و یا کودهای گرم را برای گیاهان کاشته شده در محیط بیرون می توان استفاده کرد.

تعویض گلدان

بهترین خاک برای پرورش آلوئه‌ورا ترکیبی از ماسه یا پولیت 40 درصد با خاک برگ است که باید درون یک گلدان سفالی بریزیم و گیاه را در آن بکاریم. برای انتخاب گلدان باید به سایز گیاه توجه کنید و از انتخاب گلدان کوچک بپرهیزید .

بعد از گذشت یک سال از کاشت آلوئه‌ورا گلدان را تعویض نمایید زیرا ریشه‌های آن به حد کافی رشد کرده اند. بهتر است هر 6 ماه یکبار نیز خاک گلدان را عوض کنید و دقت داشته باشید هنگام تعویض خاک زهکشی های گلدان را مسدود نکنید زیرا وجود زهکشی مانع از فساد ریشه گیاه می‌شود.

تکثیر گیاه آلوئه ورا

راه های مختلفی برای تکثیر آلوئه‌ورا وجود دارد اما ساده ترین راه تکثیر آلوئه‌ورا در خانه استفاده از پاجوش‌هاست. پاجوش‌ها یا جوانه‌ها در قاعده گیاه هر 6 ماه یک بار رشد می‌کنند. خیلی آرام و به آهستگی این جوانه‌ها را با ریشه از گیاه جدا کنید و آنها را در یک گلدان جداگانه بکارید پس از گذشت دو تا سه هفته خواهید دید ریشه‌های گیاه رشد می‌کنند و یک آلوئه ورای جدید به وجود می‌آورند.

نکات مهم قبل از خرید آلوئه ورا

• آلوئه‌ورا به نور فراوان و غیر مستقیم نیاز دارد.
• آلوئه‌ورا گیاهی شبیه کاکتوس است و به آبیاری روزانه نیاز ندارد.
• گیاه آلوئه‌ورا نیاز به اسپری کردن برگ‌هایش ندارد.
• خاک گیاه آلوئه‌ورا باید مانند خاک کاکتوس شنی باشد.
• هنگام تکثیر آلوئه‌ورا و جدا کردن پاجوش‌ها دقت کنید در معرض هوا قرار نگیرند.

آفت‌های گیاه آلوئه ورا

• یکی از آفت های گیاه آلوئه‌ورا لکه سیاه است که اثر گزش حشرات و تخم ریزی روی گیاه ایجاد می‌شود و سلامت آن را به خطر می‌اندازد. این آفت بیشتر در گیاهان آلوئه‌ورا که در مزرعه هستند، دیده می‌شود.
• نوع دیگری از آفت آلوئه‌ورا شپشک سفید یا شپشک آرد آلود است که در شرایطی که آلوئه‌ورا را در مزرعه کشت بدهند و به خانه بیاورید ممکن است گیاه‌تان به آن آلوده باشد.
• یکی دیگر از مشکلات گیاه آلوئه‌ورا پوسیدگی ریشه است که ناشی از آبیاری بیش از اندازه گیاه است و ممکن است گیاه را از بین ببرد.

استفاده از برگ آلوئه‌ورا برای درمان

برای بهبود زخم و ترمیم سوختگی پوست تعدادی از برگ‌ها را با یک چاقوی تیز جدا کرده و لبه های خاردار آن ها را صاف کنید. سپس برگ را از عرض برش بزنید تا ژل بی رنگ و چسبناک موجود در آن خارج شود.

ژل خارج شده را به هراندازه که خواستید بر روی زخم مورد نظر بمالید. برگ‌های بریده شده مجددا رشد نمی‌کنند، سعی کنید از برگ‌های قدیمی‌تر و کلفت‌تر که به زمین رسیده‌اند جدا کنید.

انواع گیاه سانسوریا

تکثیر سانسوریا

سانسوریا ابلق

نیازها :

کود:

دما :

آبیاری:

خاک:

گیاه پپرومیا

یکی از گیاهان جذاب که دارای تنوع است و به آپارتمانتان چهره‌ای متفاوت می‌دهد، پپرومیاست. از نکات مثبت این گیاه، این‌است که در هر شرایطی در آپارتمان رشد پیدا می کند، بنابراین اگر به دنبال یک گیاه آپارتمانی مناسب هستید، با ما در ادامه این مطلب همراه باشید.

پپرومیا از گیاهان همیشه سبز و از خانواده ی پیپراسه (فلفلی ها) PIPERACEAE می‌باشد. دارای گونه‌های مختلف و اغلب برگ گوشتی و نیمه‌گوشتی و جثه‌ای کوچک است. بیش از چهارصد گونه از این خانواده شناخته شده، منشأ این گیاهان، آمریکای جنوبی (برزیل)، آفریقای جنوبی، آفریقای مرکزی و به‌طور کلی مناطق گرمسیری است. حتی دیده شده که در مناطق گرمسیر روی تنه درختان می‌روید.

این گیاه اگر چه رشد سریعی ندارد، ولی در هر شرایطی در آپارتمان پرورش می‌یابد. معمولاً آنها را در تراریوم و باغ شیشه ای یا مجموعه گلهای یک سبد پرورش می‌دهند. اگر‌چه تعداد انواع این خانواده بسیار زیاد است، ولی فقط تعداد محدودی مورد توجه قرار گرفته و در آپارتمانها پرورش داده می‌شوند و خاک آنها بایستی خاک پیت (خاک جنگل) باشد تا به خوبی رشد کند.
با توجه به شکل ظاهری و نحوه رشد، آنها را به سه گروه تقسیم کرده‌اند:

– گروه اول: بوته‌ای که دارای دمبرگهای قرمز هستند و بعضی از آنها نیز برگهای گوشتی و قلبی شکل دارند.

– گروه دوم: ساقه های بلند و قرمز رنگ و در بعضی موارد، ساقه‌های گوشتی و برگهای گوشتی دارند و لبه برگ ها ارغوانی است و گاه سطح برگ با موهای بسیار ظریفی پوشیده شده است.

– گروه سوم: گروه بالا‌رونده که به داربست یا قیم بسته می شوند و بالا می روند، یا این‌که از اطراف گلدان آویزان می‌شوند و دارای ساقه‌های قرمز و برگهای ظریف نقره ای و بعضی دارای برگهای سبز آبدار هستند و به‌خصوص برای گلدانهای آویز بسیار مناسبند.

 نگهداری 
– گیاه پپرونیا یک ساقه گل‌دهنده با شاتونهای سبز رنگ تولید می‌کند که ارزش زینتی ندارد. زمانی که این گیاه به گل می‌رود کیفیت برگها و زیبایی گلهای آن کمتر می‌شود. با حذف ساقه‌های گل‌دهنده می‌توان گیاه را به‌طور مرتب به حالت رویشی و نونهالی مشاهده کرد.

ـ حرارت: این گیاه به سرمای زیاد مقاومت ندارد و حداکثر می تواند در زمستان ۱۵ درجه سانتیگراد را تحمل نماید و در فصل رشد دمای ۲۴ – ۳۰ درجه برای آن بسیار مناسب است.

ـ نور: مناطق پرنور یا نیمه سایه اتاق که دور از تابش مستقیم خورشید باشد، مناسب است. این گیاه در زیر اشعه چراغ فلورسنت پژمرده می‌شود.

ـ آبیاری: این گیاه نیاز چندانی به آب ندارد. همیشه مقدار زیادی آب در برگهای آن وجود دارد و سطح خاک گلدان بین دو آبیاری باید کاملاً خشک شود، ولی نباید آبیاری آنقدر به تعویق بیفتد که برگ ها پژمرده شوند. در زمستان به آب ولرم نیاز دارد و مقدار آبیاری باید خیلی کمتر باشد. ریشه آن سطحی است و گسترش چندانی ندارد و در هوای آلوده، زرد و خشک می‌شود. در صورت آب دادن زیاد اطراف یقه ساقه، موجب پوسیدگی آن می‌گردد.

ـ رطوبت هوا: میزان رطوبت لازم حدود ۵۰ درصد است. چنانچه رطوبت و حرارت و سرما از حد خود تجاوز کند، لکه‌هایی بر روی سطح برگ ظاهر می‌گردد و برگ را بی‌حس می‌کند و برگ می‌افتد.

ـ هر دو ماه یک مرتبه سطح خاک گلدان را خراش دهید تا هوا به داخل آن نفوذ کند و در فصل بهار گلدان را درفضای آزاد در محلی سایه قرار دهید تا حالت طبیعی خود را به دست آورد.

ـ خاک: هر اندازه قابلیت نفوذ خاک بیشتر باشد، ریشه و ساقه از پوسیدگی محفوظ خواهد بود. برای تهیه خاک، یک قسمت پیت، یک قسمت ماسه و یک قسمت خاک باغچه استفاده کنید و کف گلدان مقداری ماسه و سنگریزه بریزید.

ـ تکثیر: پپرونیای ابلق یا سفید با قلمه های بذر و ساقه و پپرونیای سبز با قلمه‌های برگ و ساقه تکثیر می‌شود. پپرونیای معمولی که گیاهی است با برگهای چروکیده، کاملاً متفاوت با گیاهان دیگر این خانواده است و آن را به کمک برگهای کاملش تکثیر می‌کنند.

ـ دستور کلی برای تکثیر: در بهار و تابستان از قلمه یک‌ساله گیاه استفاده نمایید. قلمه را به میزان ۴- ۵ سانتیمتر در ماسه شسته فرو کنید و در محلی که دمای آن ۱۸ درجه باشد، در تاریکی قرار دهید. در مورد انواع گوشتی آن، برگ را روی سطح ماسه بخوابانید و روی آن ماسه شسته بریزید؛ پس از مدتی از انتهای رگبرگ ها ریشه ظاهر می‌گردد.

ـ زمان مناسب برای تغییر گلدان، فصل بهار است و خاک مناسب برای آن مخلوطی از خاک چوب و تورب و ماسه است. گلدان را باید در محل کاملاً روشن و دور از اشعه مستقیم آفتاب قرار داد. در این صورت سنبله گل سفید یا کرم رنگی تولید می‌کند.

گل شیپوری
شیپوری از آن دسته گیاهانی‌است که به دلیل داشتن گلهای رنگارنگ به محیط زیبایی و لطافت خاصی می بخشد و از نظر زیبایی برای فضای تراس و بام سبز مناسب است.

این گیاه حس پویایی و شادی در بیننده می‌آفرینند. زادگاه آن، جنوب آفریقاست. گیاهی همیشه سبز است و در زمین های باتلاقی رشد می‌کند؛ به‌واسطه ساقه‌های زیرزمینی(ریزوم) خود به عنوان گیاهی چند ساله شناخته می‌شود.

برگ ها بسته به گونه یا واریته‌های مختلف بین ۴۵-۱۵ سانتیمتر طول دارند و در بسیاری از آنها لکه‌های سفید‌رنگی بر روی پهنه برگ مشاهده می‌شود. البته برگها در ابتدای رویش، سبز رنگ هستند و بعد از مدتی لکه‌های یاد شده، بر روی آنان تشکیل می‌شوند. آنچه که ما به عنوان گل در این گیاه می‌شناسیم در واقع برگواره (Spathe) نام دارد. گل آذین (مجموعه گل های نر و ماده) اصلی گیاه در میان برگواره قرار دارد و اغلب زرد رنگ (گاهی نارنجی رنگ) است.

چندین گونه مهم گل شیپوری عبارتند از:
Z.aethiopica  متداول ترین گل شیپوری است با رنگ های بیشتر سفید رنگ که به راحتی به یک متر ارتفاع می رسد. طول برگ ها به ۴۵ سانتیمتر می‌رسد و در اواخر زمستان و طی بهار بیشترین میزان گلدهی را دارد.

Z.elliottiana  با نام Golden Arum lily شناخته می شود که برگواره‌هایی زرد‌رنگ دارد و در طی تابستان گل می‌دهد.

Z.rehmanniiهم در تابستان گل می‌دهد و رنگ گلها صورتی رنگ مایل به ارغوانی است. حدود ۴۰ سانتیمتر ارتفاع و ۳۰ سانتیمتر عرض دارد. به سرما بسیار مقاوم است و تا منفی ۲۵ درجه را تحمل می‌کند.

به غیر از گونه های طبیعی این گیاه، امروزه گونه های دورگه بسیاری تولید شده اند که به دورگه‌های رنگی معروف هستند، و امروزه گل شیپوری به‌واسطه همین دورگه‌ها و نه به‌واسطه گونه‌های طبیعی‌اش به عنوان گیاه زینتی شناخته می‌شود.

این گیاهان از نظر طیف رنگی بسیار متنوع هستند و مناسب کاشت در باغ و گلدانند. حتی می‌توان از آنها به عنوان گیاه آپارتمانی استفاده کرد. در این صورت هر چند گل نمی‌دهد ولی به عنوان گیاهی که برگهای زیبایی دارد، استفاده می شود. این گلها (برگواره ها) با تنوع رنگها و اندازه‌ها در گونه های مختلف و دوام گل شاخه‌بریده در آراستن دسته گلها و تزیین لباس جشنها نیز کاربرد بسیاری دارند. فصل گلدهی اکثر این دورگه‌ها، تابستان است. ارتفاع آنها در حدود ۶۰ سانتیمتر است و نسبت به گونه‌های طبیعی کوچک‌تر و ظریف‌تر هستند.

نیازمندی های محیطی:
خاک:
این گیاه خاک کمی اسیدی را دوست دارد. به زهکشی مناسب نیاز دارد و همچنین خاک این گیاه باید به گونه‌ای انتخاب شود که رطوبت را در خود نگه دارد و سریع خشک نشود. بنابراین برای خاک مناسب از دو قسمت پیت موس به اضافه دو قسمت خاک باغچه و یک قسمت شن یا پرلایت می‌توان استفاده کرد.

در کاشت این گیاه در خاک باید توجه داشت که در صورتی که عمق کاشت ریزوم ها کم باشد به ریزوم ها در صورت گرما استرس وارد می شود و همچنین کاشت عمیق باعث کاهش گلدهی می‌شود. در کاشت این گیاه در گلدان نیز باید توجه کرد که عمق گلدان حداقل ۳۰ سانتیمتر باشد..

آبیاری:
پس از کاشت گیاه کمی آب دهید. صبر کنید تا اولین جوانه‌زنی برگها را ببینید. پس از آن کمی بیشتر آب دهید. به همین صورت با افزایش برگها آبیاری را بیشتر کنید. در فصل سرما آبیاری را در حدی کاهش دهید که خاک، کمی رطوبت داشته باشد. به یاد داشته باشید محیط سرد و مرطوب از جمله دلایل اصلی پوسیدگی ریشه و ریزوم این گیاه است.
توجه داشته باشید که در صورت تابش طولانی نور آفتاب به گیاه، با آبیاری بیشتر، رطوبت خاک را حفظ کنید. در غیر این صورت به گیاه آسیب وارد خواهد شد.

نور:
برای گلدهی به مکانی روشن با حداقل ۶ ساعت نور مستقیم آفتاب نیاز دارد. در مناطق گرم بهتر است در طی فصل تابستان از آفتاب بعد از ظهر حفاظت شود. در صورت نگه داری این گیاه در آپارتمان، آن را در محلی روشن قرار دهید.

دما:
با کاهش دما به زیر ۱۲ درجه، برگسار این گیاه شروع به از بین رفتن می‌کند. در این مناطق گیاه نمی‌تواند همیشه سبز بماند. ریزومهای این گیاه به راحتی تا دمای منفی ۱۰ درجه سالم می‌مانند و لازم نیست که آن را برای زمستان گذرانی از خاک در‌آورد.این گیاه نسبت به دماهای بیش از ۲۸ درجه حساس است و رشد آن متوقف می‌شود. در این زمان با استفاده از مالچ و آبیاری مانع از وارد شدن استرس گرمایی به ریزومها شوید. محیط گرم از جمله دلایل عدم گلدهی این گیاه است.

تکثیر:
اصلی ترین روش تکثیر این گیاه، تقسیم ریزوم گیاه است. زیرا به مرور زمان گیاهچه‌های کوچکی که در واقع پاجوش هستند در کنار گیاه مادری و از ساقه زیرزمینی شکل می‌گیرند موجب ازدحام بوته اصلی می‌شوند. در زمان استراحت گیاه و یا اگر گیاه همیشه سبز است در اوایل بهار ریزومها بیرون آورده می‌شود و بعد از تمیز کردن خاک اطراف ریزوم و ریشه‌ها می‌توان نسبت به تقسیم آنان و کاشت هر قسمت در گلدانی جداگانه اقدام کرد. بر روی هر قطعه از ریزوم باید حداقل یک عدد جوانه وجود داشته باشد. بیاد داشته باشید که ازدحام گیاه مادری نیز می‌تواند یکی از دلایل عدم گلدهی گیاه باشد.

گل داوودی:

گل داوودی آز آن دسته گل‌هایی است که تنوع و زیبایی زیادی دارد. رنگهای گوناگون آن می‌تواند محیط زندگی و کار ما را  پر از طراوت کند. خوبی این گیاه اینست که دارای 200 گونه ازگیاهان یک ساله، چند ساله، علفی و گلخانه‌ای است.

گل داوودی‌های امروزی هیبرید پیچیده ای هستند که اگر از بذر آنها به منظور تکثیر استفاده شود گلهایی با اشکال مختلف خواهیم داشت. تولید هیبرید تجاری جهت اصلاح داوودی، هنوز هم در آمریکا، آسیا و اروپا ادامه دارد. انتخاب آنها نه فقط بر مبنای شکل و رنگ گلها بلکه از لحاظ قدرت گلدهی در تمام فصول سال و کیفیت گلها پس از چیدن انجام می‌گیرد. گل داوودی به دو طریق در هوای آزاد و گلخانه کشت می‌شود که هرکدام از آنها را به صورت گلدانی و با هوای آزاد می‌توان پرورش داد.

کاشت بذر داوودی در منزل

اگر مکانی برای کاشت بذر ندارید و مجبور هستید که در منزل اقدام به کاشت بذر کنید بهتر است گلدان خزانه را روی پنجره جنوبی بگذارید تا نور کافی به آن برسد و حتما پس از سبز شدن بذر گیاهانی که بیرونی هستند آنها را به بیرون از خانه انتقال بدهید اگر  به بیرون انتقال ندهید ساقه ها دراز شده و کم کم از بین می روند.

در صورتی که قصد دارید گل داوودی را در فضای باز پرورش دهید مکانی آفتابی را برای کاشت انتخاب کرده، خاک مکان کاشت را بوسیله شخم زدن نرم کرده و سپس با کود پوسیده دامی و یا کمپوست تقویت کرده و در صورتیکه خاک از زهکش مناسب برخوردار نباشد (اصطلاحا خاک رسی باشد) با اضافه کردن مقداری شن به خاک به زهکش بهتر خاک کمک می کنیم. سپس گیاهان جوان را در فصله 20 تا 30 سانتیمتری از یکدیگر می کاریم و به مدت دو هفته نسبت به آبیاری روزانه اقدام می کنیم.

هرگاه گل داودی در حال رشد و نمو به حالت طبیعی رها شود، سر شاخه هایی زیادی از ساقه اصلی منشعب شده و در نتیجه تعداد گلها فراوان و اندازه هر گل کوچک خواهد شد به طوری‌که از یک ساقه اصلی که از ریشه خارج شده در حدود ده تا پانزده شاخه جدید به وجود آمده و حالت یک دسته گل را نمایان می‌سازد. برای داشتن یک گل بزرگ توپی کافی است ساقه گل را مرتبا هرس نمایید. (در هر مرتبه از هرس حدود یک سوم از طول ساقه کوتاه شود)

كار ازدياد گل داوودی ( قلمه كاري ) را مي توان در فاصلة زماني از اواسط بهمن ماه تا اوايل ارديبهشت انجام داد اين موضوع به موقعيت اقليمي و شرايط آب و هوايي مكان ارتباط دارد. ولي بهترين تاريخ عمل قلمه زني از اواسط اسفندماه تا اواسط فروردين ماه است.

حرارت مورد نياز
براي سرعت دادن به رشد و نمو ريشه و ساقه قلمه‌ها درجه حرارتي در حدود 15 تا 18 درجه سانتيگراد ضرورت دارد. براي كاشت در بهمن ماه حرارت مصنوعي اجتناب ناپذير است ولي در اواخر اسفند تا فروردين نيازي به گرماي گلخانه اي ندارد.
قلمه‌هاي كاشته شده نسبت به تابش آفتاب حساسيت ندارند و اگر چنانچه باغباني بخواهد با حصير مانعي براي نور آفتاب تند ايجاد نمايد، به اين نكته بايد توجه نمايد كه برگهاي قلمه به هيچ وجه پژمرده نشوند. توصيه مي‌شود كه عمل آبياري از روي خاك انجام گيرد، در غير اينصورت با آبياري طريقة آب‌پاشي گنديدگي برگها يا بيماريهاي ناخواسته را موجب خواهد شد. در خزانه انتظار چه در هواي آزاد و چه در گلخانه سرد قلمه هاي كاشته شده را مي توان به وسيله پوشش نايلوني بخوبي تا ريشه كردن گياه حفظ كرد. با اين عمل مقدار زيادي در كارهاي معمولي مربوط به عمليات باغباني مي توان صرفه جويي کرد و عمل پوشش نايلون به ارتفاع نيم متري از سطح خاك با گذاشتن ميله‌هاي سيمي به‌راحتي امكان‌پذير خواهد بود. از اوايل تا اواسط تابستان به سبب توسعه ريشه ها، بايستي گلدانها و يا مكان قلمه‌ها در خزانه را تعويض نمود. جابجايي قلمه‌ها گاهي اوقات چهار يا پنج بار بايد صورت گيرد و هر بار فواصل رديف و بوته‌ها را بايد مطابق بزرگي گياه در نظر گرفت.

پرورش گل داوودی در فصل‌های مختلف

اگر بخواهیم از گل داوودی در پائیز استفاده کنیم، احتیاج به گلخانه ندارد و کاشت و برداشت آن در زمین و هوای آزاد امکان پذیر است و عملیات ازدیاد هم در هوای آزاد صورت می‌گیرد اما اگر بخواهیم در زمستان استفاده کنیم، کاشت و داشت آن احتیاج به گلخانه دارد. بعضی از تهیه کنندگان گلهای داودی در سه ماهه اواخر پاییز و زمستان از پوشش نایلونی استفاده می کنند که البته این موضوع به عوامل طبیعی و شرایط اقلیمی مکان بستگی دارد.

گل داوودی را می توان اواخر تابستان تا پاییز، اواخر زمستان تا بهار کاشت. برای کاشت بذر ابتدا سینی نشا و یا بستر کشت را مخلوطی از خاک برگ + شن یا خاکبرگ + کوکوپیت + پرلیت و یا هر گونه خاک سبک دیگری که بتوان تهیه کرد فراهم کنید. بذر ها را با فاصله مناسب از یکدیگر کاشته و روی آن را لایه ای با ضخامت 5 میلیمتر می پوشانیم و بوسیله اسپری آب بستر کشت را مرطوب می کنیم دمای محیط را در حدود 18 تا 20 درجه تنظیم می کنیم. برای حفظ رطوبت خاک می توان از پوشش نایلونی رنگ روشن کمک گرفت. تا زمان جوانه زنی که در حدود 10 تا 14 روز طول می کشد رطوبت خاک را حفظ می کنیم. پس از جوانه زنی بذر ها پوشش پلاستیکی را حذف و سینی نشا را به مکانی با نور کافی و زیاد و ترجیحا تابش مستقیم نور خورشید قرار می‌دهیم. پس از رفع خطر سرما زدگی می توان گل ها را به محیط بیرون منتقل کرد.

این گیاه یک جلوه ی متمایز به دیوار شما خواهد داد. فاصله ها را بر روی دیوار پر می کند و باعث می شود محل دیوار پر باشد تا فضا های خالی باعث بد به نظر رسیدن دیوار نشوند. بنابراین حتی اگر کار بر روی دیوارتان تکمیل شده است ولی به نظر می رسد که هنوز فضای خالی وجود دارد، این گیاه بهترین انتخاب خواهد بود. این گیاهان به سهولت در دسترس همگان قرار دارد.